“สมบัติเป็นของไม่มีสาระ เราได้ทำให้เป็นของมีสาระ ด้วยแบ่งปันให้แก่คนอื่นด้วยจิตเมตตา สมบัติอันนั้นกลับเข้ามาอยู่ในใจของตน คือ ความอิ่มใจพอใจที่ตนแบ่งปันไปแล้วนั้น หรือที่เรียกว่าบุญ
เปลือกของศาสนา คือ ทาน ศีล และศาสนพิธีต่างๆ ถ้าทำถูกแล้วจะกลายเป็นกระพี้ คือ ทำจิตใจให้เบิกบาน ยิ้มแย้มแจ่มใส จนเกิดปิติอิ่มใจ ทาน ศีล นั้นจะเข้ามาภายในใจ หล่อเลี้ยงน้ำใจให้แช่มชื่นอยู่เป็นนิจ นี่ได้ชื่อว่า’ทำเปลือกให้เป็นกระพี้’
เมื่อพิจารณาไปถึงความอิ่มและความแช่มชื่นเบิกบานของใจ ก็เห็นเป็นแต่ว่า สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจากปัจจัย คือ ความพอใจเป็นเหตุ เมื่อความพอใจหายไป สิ่งเหล่านี้ก็ดับไปเป็นของไม่เที่ยง เป็นธรรมดา เราจะยึดเอาไว้เป็นของตัวตนไม่ได้ เป็นอนัตตา ไม่มีใครเป็นใหญ่ เป็นอิสระ แล้วก็ปล่อยวาง เห็นเป็นสภาพตามความเป็นจริง
เมื่อพิจารณาถูกอย่างนี้ ได้ชื่อว่า’ทำกระพี้ให้เป็นแก่นสาร'”
