สมัยหนึ่ง มีเศรษฐีตระหนี่ขี้เหนียวคนหนึ่ง ความขี้เหนียวเป็นที่ขึ้นชื่ออย่างมาก ไม่เคยแบ่งปันอะไรให้แก่ใครเลย การบุญ การกุศลก็ไม่เคยบริจาค ลูกเมียก็ไม่มี เพราะกลัวว่าจะมาผลาญสมบัติของแก ต่อมาก็ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย พอรู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แกจึงเริ่มเข้าวัดเข้าวา ได้ฟังธรรมะจากพระสงฆ์มากขึ้น ๆ ในวาระใกล้จะสิ้นชีวิตแกเกิดคิดได้ จึงบริจาคทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้องค์กรการกุศล
ละแล้วในวันสุดท้ายก็มาถึง แกนอนหายใจอ่อนระทวยอยู่บนเตียง แกพูดตัดพ้อกับพระที่นั่งดูอาการอยู่ข้างเตียงว่า “ท่านพระอาจารย์ครับ ทำไมชาวบ้านยังกล่าวหาผมในทางไม่ดีอยู่อีก ทั้งที่ผมได้ยกมรดกทั้งหมดให้แก่การกุศลแล้ว” พระอาจารย์ตอบว่า ก็เหมือน วัว กับ หมู คุยกันนั่นแหละโยม คือหมู พูดกับ วัวว่า “ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมมนุษย์จึงยกย่องว่า วัว มีดีกว่า หมู ทั้งที่หมู ได้ให้ประโยชน์ทุกส่วน ตั้งแต่ เนื้อหมู หนังหมูก็ทำแค็บหมู กระดูกก็เอาไปต้มเป็นน้ำซุบ แม้แต่ขนก็ยังทำภู่กันได้อีก” วัว ตอบว่า “ก็เพราะว่า หมูให้ประโยชน์ต่อเมื่อตายแล้ว ส่วนฉันให้น้ำนมได้ทุกวันมาตลอดชีวิต” สุดท้ายเศรษฐีฟังจบแล้วพยักหน้าช้าๆน้ำตาคลอแสดงอาการยอมรับ และหมดลมไปอย่างสงบข้อมูลและภาพจาก วัดหนองรั้ว อ.ตากฟ้า จ.นครสวรรค์
